Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 02-08-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:4329, BRE 21/1622 en 21/1623

3.1.

De rechtbank beoordeelt eerst of de verzoeken om teruggaaf van omzetbelasting binnen de gestelde termijn zijn ingediend dan wel de termijnoverschrijdingen verschoonbaar zijn. Indien deze vraag bevestigend moet worden beantwoord, zal de rechtbank beoordelen of belanghebbende recht heeft op teruggaaf van omzetbelasting over de betreffende periodes. Zij doet dat aan de hand van de argumenten die belanghebbende heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

3.2.

De rechtbank is van oordeel dat de verzoeken om teruggaaf van omzetbelasting niet binnen de gestelde termijn zijn ingediend en dat zij daarom niet kan oordelen over de vraag of belanghebbende met omzetbelasting belaste prestaties verricht. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

3.3.

Artikel 31, eerste lid van de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB) bepaalt dat een verzoek om teruggaaf geschiedt bij de aangifte over het tijdvak waarin het recht op teruggaaf is ontstaan. De aangifte dient te worden gedaan binnen een door de inspecteur gestelde termijn van ten minste één maand na het einde van het tijdvak (artikel 10, tweede lid van de Algemene Wet inzake Rijksbelastingen). De inspecteur heeft de termijn voor het indienen van beide aangiften gesteld op 7 februari 2020.

3.4.

De rechtbank stelt voorop dat voor de beantwoording van de vraag of de aangiften omzetbelasting tijdig zijn ingediend, de ontvangsttheorie geldt. Beslissend is dus de dag waarop de aangiften door de inspecteur zijn ontvangen. Uit de stempels op de door de inspecteur ontvangen aangiften volgt dat deze op 11 februari 2020 – en dus niet tijdig – door de inspecteur zijn ontvangen. De rechtbank heeft geen reden te twijfelen aan de juistheid van de op de aangiften vermelde ontvangstdata. Belanghebbende heeft niet aannemelijk gemaakt dat die vermeldingen onjuist zijn en de aangiften eerder moeten zijn ontvangen. Omtrent de datum waarop de aangiften ter post zijn bezorgd, heeft zij niets gesteld, laat staan aannemelijk gemaakt. De omstandigheid dat de inspecteur geen door de post afgestempelde enveloppen van die aangiften kan overleggen doet aan het voorgaande niet af.

3.5.

Belanghebbende heeft voorts gesteld dat de verzoeken om teruggaaf van omzetbelasting in ieder geval binnen zeven dagen na de op de aangiftebiljetten vermelde termijn van 7 februari 2020 zijn ontvangen en dat dat valt binnen de coulancetermijn die de Belastingdienst hanteert. Belanghebbende heeft voor deze stelling verwezen naar een pagina op de website van de Belastingdienst waarin een coulancetermijn wordt vermeld voor het indienen van de aangifte omzetbelasting van zeven kalenderdagen.

3.6.

Naar de rechtbank begrijpt, beroept belanghebbende zich hiermee op door de informatie op die website gewekt, in rechte te honoreren vertrouwen. Daarvoor is in de eerste plaats vereist dat belanghebbende de informatie op die website redelijkerwijs zo kon begrijpen als zij, naar zij stelt, heeft gedaan, en wel zo dat de daar vermelde informatie (mede) betrekking heeft op de situatie dat een in een aangifte opgenomen teruggaafverzoek later dan de uiterste aangiftetermijn wordt ingediend. De rechtbank is van oordeel dat belanghebbende die informatie redelijkerwijs niet zo heeft kunnen begrijpen omdat uit het deel van de website waar belanghebbende naar verwijst duidelijk blijkt dat de betreffende coulancetermijn geldt bij het opleggen van verzuimboetes. Onder de door belanghebbende aangehaalde zin over de coulancetermijn staat immers: “Is uw aangifte binnen deze termijn bij ons binnen? Dan krijgt u geen boete.”. Naar het oordeel van de rechtbank kan belanghebbende uit deze informatie op de website van de Belastingdienst redelijkerwijs niet hebben opgemaakt dat het beleid van de Belastingdienst behelst dat verzoeken om teruggaaf later dan op de uiterste indieningstermijn kunnen worden ingediend. Het beroep op het vertrouwensbeginsel faalt daarom.

3.7.

Belanghebbende heeft tot slot gesteld dat de termijnoverschrijding verschoonbaar moet worden geacht, omdat zij in de opstartfase verkeerde, de procedures voor het indienen van aangiften omzetbelasting onvoldoende bekend waren bij haar bestuursleden en omdat de toenmalige penningmeester fouten heeft gemaakt. Daarbij heeft belanghebbende benadrukt dat het bestuur thans de financiële administratie wel goed onder controle heeft.

3.8.

De rechtbank is van oordeel dat de door belanghebbende aangevoerde feiten en omstandigheden liggen in de risicosfeer van belanghebbende zelf en dat zij niet kunnen leiden tot het oordeel dat de te late indiening van de aangiftebiljetten redelijkerwijs niet aan belanghebbende kan worden toegerekend. De rechtbank neemt daarbij mede in aanmerking dat belanghebbende zelf in 2019 tweemaal om toekenning van een BTW-nummer heeft gevraagd en dus al in 2019 kon voorzien dat er aangiften omzetbelasting moesten worden ingediend. De door de inspecteur gestelde termijn voor het indienen van de betreffende aangiften omzetbelasting acht de rechtbank niet onredelijk kort. Daarom faalt ook deze beroepsgrond.

3.9.

Gelet op het voorgaande zijn de beroepen ongegrond. Dat betekent dat de inspecteur de verzoeken om teruggaaf van omzetbelasting terecht niet-ontvankelijk heeft verklaard.

3.10.

Belanghebbende heeft verzocht om een vergoeding van immateriële schade wegens overschrijding van de redelijke termijn voor de behandeling van het bezwaar en beroep. Van een overschrijding van de redelijke termijn is in het algemeen sprake indien de behandeling van bezwaar en beroep meer dan twee jaar hebben geduurd. In dit geval is sprake van een overschrijding met (naar boven afgerond) 3 maanden omdat het bezwaarschrift door de inspecteur is ontvangen op 7 mei 2020 en de rechtbank uitspraak doet op 2 augustus 2022.

3.11.

In dit geval ziet de rechtbank aanleiding om de termijn van 2 jaar te verlengen omdat het houden van een hoorgesprek in de bezwaarfase vertraging heeft ondervonden door de uitbraak van het coronavirus¹. De inspecteur heeft op 23 juni 2020 een aankondiging van de uitspraak op bezwaar gestuurd aan belanghebbende en belanghebbende uitgenodigd voor een hoorgesprek. Aangezien door de Covid-maatregelen horen in persoon niet mogelijk was en belanghebbende dat wel wenste, is door belanghebbende en de inspecteur overeengekomen het hoorgesprek 15 oktober 2020 te laten plaatsvinden, waarbij rekening is gehouden met beider vakanties. Begin oktober 2020 heeft de inspecteur belanghebbende medegedeeld dat door de aangescherpte Covid-maatregelen het horen in persoon nog steeds niet mogelijk was. Belanghebbende heeft daarop gereageerd te willen wachten totdat het horen in persoon wel weer mogelijk zou zijn. Eind januari 2021 is belanghebbende hierop teruggekomen en heeft zij aangegeven schriftelijk te willen reageren. De schriftelijke reactie van belanghebbende is 26 januari 2021 door de inspecteur ontvangen. De inspecteur heeft vervolgens 19 februari 2021 uitspraak op bezwaar gedaan.

3.12.

Naar het oordeel van de rechtbank is de coronacrisis een uitzonderlijke en onvoorzienbare situatie die in dit geval vanwege de onvoorzienbare gevolgen voor het plannen van een hoorgesprek, mede vanwege de uitdrukkelijke wens van belanghebbende om in persoon en niet telefonisch of via een computerverbinding te worden gehoord, voldoende reden geeft om een langere redelijke behandeltermijn dan een termijn van twee jaar te hanteren en die termijn met vier maanden te verlengen. Voor een vergoeding van immateriële schade is dan geen plaats. Het verzoek wordt afgewezen.

3.13.

De rechtbank vindt geen aanleiding voor een proceskostenvergoeding.

-

verklaart de beroepen ongegrond;

-

wijst het verzoek om vergoeding van immateriële schade af.

1. bij het beroepschrift wordt een afschrift van deze uitspraak overgelegd.2 - het beroepschrift moet ondertekend zijn en ten minste het volgende vermelden: a. de naam en het adres van de indiener;