Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 30-01-2023, ECLI:NL:RBZWB:2023:485, 21/3323 tot en met 21/3325

In de beroepsfase is niet meer in geschil dat voor het jaar 2016 een aanvullend bedrag aan personeelskosten in aftrek gebracht kan worden van € 4.580. De rechtbank komt dit standpunt niet onjuist voor. Het beroep voor 2016 is daarom gegrond. De door de inspecteur geaccepteerde bedragen aan personeelskosten van € 15.000 (2015), € 30.870 (2016) en € 0 (2017) komen dan overeen met de in die jaren door [bedrijf 1] , [bedrijf 2] en [bedrijf 3] aan belanghebbende gefactureerde bedragen.

De rechtbank beoordeelt of voor de bedragen die resteren aan gecorrigeerde personeelskosten een voorziening kan worden gevormd. Zij doet dat aan de hand van de beroepsgronden van belanghebbende. De correcties van de overige kosten zijn niet langer tussen partijen in geschil.

Naar het oordeel van de rechtbank kan geen voorziening worden gevormd voor de bedragen aan gecorrigeerde personeelskosten. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Gelet op hetgeen de Hoge Raad in het Baksteenarrest heeft overwogen, kan een belastingplichtige bij de bepaling van de winst van een zeker jaar ter zake van toekomstige uitgaven een passiefpost vormen, indien die uitgaven hun oorsprong vinden in feiten of omstandigheden die zich in de periode voorafgaande aan de balansdatum hebben voorgedaan en ook overigens aan die periode kunnen worden toegerekend, en ter zake waarvan een redelijke mate van zekerheid bestaat dat zij zich zullen voordoen.¹

Belanghebbende stelt dat voor de gecorrigeerde bedragen een voorziening gevormd kan worden, omdat deze bedragen wel verschuldigd zijn op basis van de managementovereenkomsten respectievelijk de overeenkomst van opdracht. [bedrijf 1] , [bedrijf 2] en [bedrijf 3] hebben de resterende bedragen nog niet gefactureerd vanwege gebrek aan inkomsten bij belanghebbende. Volgens belanghebbende dienen de resterende bedragen nog wel betaald te worden, waardoor een redelijke mate van zekerheid bestaat dat de kosten zich nog gaan voordoen.

Nog daargelaten of sprake is van uitgaven die hun oorsprong vinden in feiten of omstandigheden die zich in de periode voorafgaande aan de balansdatum hebben voorgedaan en aan die periode kunnen worden toegerekend, is de rechtbank van oordeel dat niet aannemelijk is dat een redelijke mate van zekerheid bestaat dat de uitgaven (betaling van de resterende bedragen aan vergoedingen) zich zullen voordoen. Zoals volgt uit bepalingen 2.1 en 4.1 in de managementovereenkomsten met [bedrijf 2] en [bedrijf 3] en bepaling 6.1 in de overeenkomst van opdracht met [bedrijf 1] hangt het te betalen bedrag aan vergoeding af van de daadwerkelijk gewerkte uren. Ook dient de vergoeding aan [bedrijf 2] en [bedrijf 3] op grond van de genoemde bepalingen pas betaald te worden na ontvangst van ‘properly documented invoices’ en is de hoogte ervan slechts bepaald voor twee jaren, dus tot 1 november 2015. De hoogte van het te betalen bedrag aan vergoeding volgt dus niet rechtstreeks uit de overeenkomsten zelf. Daarnaast heeft belanghebbende verklaard dat de vergoedingen pas gefactureerd worden als belanghebbende inkomsten heeft. Belanghebbendes omzet is al jaren laag, in de jaren 2019 en 2020 bedraagt de omzet zelfs nihil² en belanghebbende heeft niets gesteld en geen stukken overgelegd waaruit volgt dat de toekomstverwachtingen anders zijn. Gelet hierop is naar het oordeel van de rechtbank geen sprake van een redelijke mate van zekerheid dat de uitgaven zich zullen voordoen. Er kan derhalve geen voorziening gevormd worden voor het bedrag aan gecorrigeerde personeelskosten.