Aflevering 1

Op 5 november 2013 deed de Rechtbank Gelderland een uitspraak over de toepassing van het overgangsrecht bij de totstandkoming van het ‘Witteveenkader’.

Op 22 november 2013 heeft de Hoge Raad beslist dat in de Successiewet 1956 (hierna: SW 1956) geen sprake is van ongelijke ongerechtvaardigde behandeling van ondernemingsvermogen en privévermogen. Daarmee is een einde gekomen aan de onzekerheid die is ontstaan naar aanleiding van de uitspraak van Rechtbank Breda. Naar aanleiding van de publiciteit die deze uitspraak had gekregen, waren zoveel bezwaarschriften ingediend, dat de Staatssecretaris van Financiën het noodzakelijk vond de bezwaarschriften aan te wijzen als massaal bezwaar,hetgeen een noviteit was. Hierdoor was het niet langer nodig voor belastingplichtigen bij wie dezelfde rechtsvraag speelde individueel bezwaar in te dienen. Ook werden alle bezwaren aangehouden die op dezelfde rechtsvraag betrekking hadden. Voorts is het Ministerie van Financiën een aantal ‘proefprocedures’ gestart. Inmiddels is collectief uitspraak gedaan en zijn alle bezwaarschriften afgedaan.

Ruim een jaar is alweer verstreken na de inwerkingtreding op 1 oktober 2012 van de Wet vereenvoudiging en flexibilisering bv-recht (hierna: Wet Flex-BV). Eerder in dit tijdschrift heb ik geschreven over de wijzigingen als gevolg van de invoering van de Wet Flex-BV. In het onderhavige artikel wordt ingegaan op een aantal voor de praktijk van belang zijnde onderwerpen inzake de Wet Flex-BV waarover sindsdien in de literatuur en dagbladen, op websites en op LinkedIn is geschreven. In deze editie van FTV verschijnt deel 1 van dit artikel. Deel 2 zal verschijnen in het februarinummer van FTV.

Ter gelegenheid van de wijziging van de Successiewet 1956 in 2010 hebben de Kamerleden Braakhuis en Bashir amendementen ingediend ter bestrijding van de zogenoemde Edelweissroute.Dit zou volgens deze Kamerleden een constructie zijn waarmee door het gebruik van executeurs vermogen buiten de heffing van de erfbelasting wordt gehouden. Deze mogelijkheid kwam voort uit het feit dat erfgenamen niet altijd zelf aangifte hoefden te doen, omdat art. 72 lid 1 Successiewet 1956 (oud) voorschreef dat de aangifte moest worden gedaan door de executeur. Een buiten Nederland wonende executeur hoefde zich kennelijk niets aan te trekken van de regels die hier aan executeurs worden opgelegd.

Binnen een halfjaar is een tweetal arresten gewezen betreffende de zogenoemde uitzendregeling eigen woning. De Hoge Raad oordeelde dat het gebruik van de ouderlijke woning door een dochter - gedurende de uitzending van belanghebbende naar het buitenland - als terbeschikkingstelling aan een derde kwalificeerde. Echter, in een andere zaak werd het gebruik van een woning door een kraakwacht juist niet als terbeschikkingstelling in de zin van art. 3.111 lid 6 Wet IB 2001 aangemerkt.