Aflevering 5

In de praktijk lijkt bij rechterlijke colleges het belang van een doelmatige procesgang (te) vaak te prevaleren boven de behoefte aan nader bewijs. Dit kan leiden tot frustratie en onbegrip, met als gevolg dat alleen al hierom tegen de uitspraak wordt geappelleerd of cassatie wordt ingesteld.

Het arrest van het Hof ’s-Hertogenbosch van 12 juni 2018, ECLI:NL:GHSHE:2018:2472, heeft mijn aandacht getrokken vanwege een wel heel bijzondere collusie, of beter gezegd, doorkruising van de bestuursrechtelijke procesgang rondom de informatiebeschikking zoals die in art. 52a van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) is opgenomen.

In afdeling 2 van hoofdstuk VIII van de Algemene wet inzake rijksbelastingen zijn alle verplichtingen ten dienste van de belastingheffing opgenomen.

Dit artikel gaat over de aansprakelijkheid van de notaris voor overdrachtsbelasting op de voet van art. 42 IW 1990.

Het (fiscale) recht is constant in beweging als gevolg van nieuwe wetgeving, aanpassing van wetgeving en jurisprudentie. Dat geldt op alle terreinen en dus ook op het terrein van de invordering van belastingen.

Het komt met enige regelmaat voor dat er met de fiscus een geschil ontstaat over de zakelijkheid van de lening. Het is evenwel niet alleen de fiscus die consequenties verbindt aan een onzakelijke lening. Ook het Bureau Financieel Toezicht (hierna: BFT) meent dat instellingen bij het constateren van een onzakelijke lening gehouden (kunnen) zijn om hiervan melding te maken bij de FIU.

Het afgelopen jaar heeft ons weer een schat aan rechtspraak van het Europese Hof van Justitie (hierna: HvJ EU) gebracht. Ik heb voor deze kroniek een aantal zaken geselecteerd die van belang zijn voor het Europese formele belastingrecht en die ook van invloed kunnen zijn op de Nederlandse rechtspraktijk.