Gerechtshof Den Haag, 29-10-2024, ECLI:NL:GHDHA:2024:2636, BK-24/197

3. De Rechtbank heeft geoordeeld, waarbij belanghebbende is aangeduid als eiser en de Inspecteur als verweerder:

10. Voor de beantwoording van de vraag of een voordeel redelijkerwijs is te verwachten, dient te worden onderzocht of de desbetreffende activiteiten voorzienbaar blijvend verliesgevend zijn, dan wel dat redelijkerwijs kan worden verwacht dat zij de desbetreffende persoon (in de toekomst) positieve zuivere opbrengsten zullen opleveren. De vraag of in enig jaar sprake is van een objectieve voordeelsverwachting moet in beginsel worden beantwoord op basis van feiten en omstandigheden van dat jaar. Feiten en omstandigheden van andere jaren kunnen echter licht werpen op het antwoord op de vraag of in het betreffende jaar sprake is van een objectieve voordeelsverwachting en mogen daarom mede in aanmerking worden genomen.[1]

11. Nu sprake is van negatieve resultaten brengt een redelijke verdeling van de bewijslast mee dat eiser feiten en omstandigheden aannemelijk dient te maken die de conclusie rechtvaardigen dat sprake was van een objectieve voordeelsverwachting. Daarin is eiser niet geslaagd; de rechtbank acht met hetgeen door eiser is aangevoerd niet aannemelijk geworden dat (objectief bezien) voordeel is te verwachten. Gezien de geringe omzet die voortvloeit uit de activiteiten en de hoge kosten die daartegenover staan, in samenhang met het feit dat in ieder geval vanaf het jaar 2008 de ‘zuivere’ resultaten (dus exclusief de bijtelling privégebruik auto dat immers geen omzet vormt) enkel aanmerkelijke negatieve resultaten zijn behaald, óók nog over het jaar 2020, én dat eiser niet kenbaar of inzichtelijk heeft gemaakt dat en hoe in 2019 dan wel de nabije navolgende jaren met de activiteiten wél een positief resultaat te verwachten valt, is geen sprake van een objectieve voordeelverwachting. Eiser heeft geen stukken of gegevens overgelegd waaruit het tegendeel had kunnen blijken. Dat eiser, naar hij stelt, vanaf zijn pensioen in 2026 meer tijd wil gaan besteden aan deze activiteiten, is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. Ten eerste omdat eiser de daarmee samenhangende veronderstelling dat die activiteiten dan wel tot positieve resultaten zullen leiden niet heeft geconcretiseerd, inzichtelijk gemaakt of onderbouwd. Ten tweede omdat het jaar 2026 dusdanig ver weg ligt van het onderhavige jaar (2019) dat een toename van de omvang van de activiteiten in 2026 en een (eventuele) flinke groei van de omzet in dat jaar niet maakt dat voor 2019 ook al sprake is van een objectieve voordeelsverwachting. Daarvoor ligt het jaar 2026 te ver weg van het onderhavige jaar.

12. Ook met de verwijzing naar nog eerdere jaren (dus nog van vóór 2008), namelijk de jaren 2004 tot en met 2007 maakt eiser de aanwezigheid van de objectieve voordeelsverwachting niet aannemelijk. De omzetten in deze jaren hebben € 10.385 (2004), € 16.325 (2005), € 16.691 (2006) en € 12.064 (2007) belopen zodat het nog maar de vraag is of in die jaren na aftrek van kosten (die gemiddeld steeds zo’n € 20.000 zijn) wél positieve resultaten zijn behaald, en deze jaren liggen zo ver af van het onderhavige jaar terwijl nadien zoveel jaren géén positieve resultaten zijn behaald, dat daaruit reeds daarom geen objectieve voordeelsverwachting voor 2019 kan worden afgeleid. Eisers stelling dat de jaren 2004 tot en met 2007 ook in de brondiscussie moeten worden meegewogen, kan hem dus, zoals verweerder ook concludeert, niet baten.

13. Nu eiser de objectieve voordeelsverwachting niet aannemelijk heeft gemaakt, is geen sprake van een bron van inkomen en heeft verweerder de negatieve resultaten uit ‘ [adviesbureau] ’ terecht gecorrigeerd naar nihil.

14. Dit is naar het oordeel van de rechtbank, anders dan eiser stelt, niet in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel. De toets of sprake is van een bron van inkomen geldt immers in principe voor ieder jaar steeds opnieuw, en elk jaar staat daarbij in beginsel op zichzelf. Weliswaar wordt een en ander in samenhang met elkaar beoordeeld, maar dat neemt niet weg dat de conclusie in enig jaar anders kan luiden dan in voorgaande jaren het geval was. Dat de aangiften van voorafgaande jaren door verweerder wél zijn gevolgd, maakt daarom niet dat nu sprake is van een schending van het rechtszekerheidsbeginsel. Dat voor eiser ongewis is wat voor omzetten hij moet behalen om wél sprake te doen zijn van een objectieve voordeelsverwachting (en dus een bron van inkomen), is hierbij niet relevant. Ook kan aan het volgen van de eerdere aangiften niet de conclusie worden verbonden dat verweerder nu handelt in strijd met het vertrouwensbeginsel. Daaraan kan immers niet zonder meer een in rechte te beschermen vertrouwen worden ontleend dat verweerder dit ook in de toekomst zou blijven volgen. Daarvoor moet sprake zijn van bijkomende omstandigheden op grond waarvan bij eiser de indruk is gewekt dat het volgen van de aangiften bij de aanslagregeling in de voorgaande jaren het gevolg is van een bewuste standpuntbepaling van verweerder. Van dergelijke bijkomende omstandigheden, dan wel een dergelijke standpuntbepaling is niet gebleken, óók niet in het kader van de inhoudelijke beoordeling van de aangiften IB/PVV 2011, 2012 en 2013 waarbij de activiteiten van ‘ [adviesbureau] ’ zijn geaccepteerd als bron van inkomen. Gesteld noch gebleken is dat daarbij door verweerder (bewust) het standpunt is ingenomen dat de activiteiten een bron van inkomen vormden en ook zouden blijven vormen óók indien de resultaten dusdanig slecht (negatief) zouden blijven zoals zij daadwerkelijk zijn gebleken, welk een standpuntinname door verweerder ook nadrukkelijk wordt ontkend.

15. Dat de aanslag IB/PVV 2019 overigens onjuist (te hoog) is, is niet gesteld en ook niet gebleken. Het beroep daartegen is dan ook ongegrond.