Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 14-09-2022, ECLI:NL:RBZWB:2022:5284, 21/2066

De rechtbank beoordeelt of de naheffingsaanslag en de boetebeschikking terecht zijn opgelegd. Zij doet dat aan de hand van de argumenten die belanghebbende heeft aangevoerd, de beroepsgronden.

De rechtbank is van oordeel dat de naheffingsaanslag en de boetebeschikking terecht zijn opgelegd. Hierna legt de rechtbank uit hoe zij tot dit oordeel komt en welke gevolgen dit oordeel heeft.

Tussen partijen is de correctie vanwege het aansluitingsverschil niet in geschil. In geschil is of de voorbelasting van de door belanghebbende overgelegde facturen van [naam maatschappij] in aftrek mag worden gebracht.

Op grond van artikel 2 van de Wet op de omzetbelasting 1968 wordt op de belasting, verschuldigd ter zake van leveringen van goederen en diensten, in aftrek gebracht de belasting ter zake van – voor zover relevant - de aan de ondernemer verrichte leveringen van goederen en verleende diensten (aftrek van voorbelasting). Op belanghebbende rust de bewijslast om aannemelijk te maken dat recht op aftrek van voorbelasting bestaat.

De inspecteur heeft gemotiveerd betwist dat recht op aftrek van voorbelasting van de facturen bestaat, omdat volgens de inspecteur [naam maatschappij] geen diensten heeft verricht aan belanghebbende en de facturen valselijk zijn opgemaakt. Ter onderbouwing heeft de inspecteur onder andere de verklaringen van de heer [naam bestuurder] overgelegd (zie 2.3 en 2.7).

Naar het oordeel van de rechtbank is belanghebbende niet in de op hem rustende bewijslast geslaagd. Ten eerste is daarvoor van belang de verklaring van de heer [naam bestuurder] dat er geen diensten zijn verricht. Ook heeft de heer [naam bestuurder] verklaard de door belanghebbende overgelegde verklaring, vermeend van de heer [naam bestuurder] (zie 2.4), niet te hebben ondertekend. Gelet daarop heeft belanghebbende naar het oordeel van de rechtbank niet aannemelijk gemaakt dat er recht op aftrek van voorbelasting bestaat en is daarmee de naheffingsaanslag terecht opgelegd.

De inspecteur heeft op grond van artikel 67f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) een vergrijpboete opgelegd aan belanghebbende van 25% over de nageheven omzetbelasting vanwege de aansluitverschillen en verwijt belanghebbende hierbij grove schuld. Tevens heeft de inspecteur aan belanghebbende een vergrijpboete opgelegd van 50% van de nageheven omzetbelasting vanwege de onterecht afgetrokken voorbelasting van de facturen van [naam maatschappij] en verwijt belanghebbende hierbij opzet.

Grove schuld doet zich voor indien aan de belastingplichtige een in laakbaarheid aan opzet grenzende onachtzaamheid kan worden verweten. Bij grove schuld had belanghebbende bij het doen van aangifte redelijkerwijs moeten of kunnen begrijpen dat dit tot gevolg kon hebben dat te weinig belasting zou worden geheven of betaald. De inspecteur moet grove schuld van belanghebbende op die momenten bewijzen.¹

Met betrekking tot het gedeelte van de boete dat ziet op het aansluitingsverschil is de rechtbank van oordeel dat de inspecteur heeft doen blijken dat sprake is van grove schuld. Belanghebbende heeft zelf aangegeven slordig te zijn met het aanleveren van facturen aan zijn boekhouder. Het aansluitingsverschil zelf is ook geen onderwerp van geschil. Belanghebbende had moeten of kunnen begrijpen dat een dergelijke handelwijze tot gevolg kon hebben dat er te weinig belasting zou zijn betaald, hetgeen ook is gebeurd.

Met betrekking tot het gedeelte van de boete dat ziet op de facturen van [naam maatschappij] overweegt de rechtbank als volgt. Op de inspecteur rust de bewijslast om de feiten en omstandigheden, op basis waarvan volgens de inspecteur sprake is van opzet, overtuigend aan te tonen.² De inspecteur stelt dat sprake is van opzet omdat de facturen valselijk zijn opgemaakt en door het aanleveren van die facturen bij zijn boekhouder, belanghebbende willens en wetens gehandeld heeft op een manier waardoor te weinig omzetbelasting is afgedragen.

De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur in de op hem rustende bewijslast is geslaagd gelet op het volgende.

De heer [naam bestuurder] heeft tegenover de inspecteur op schrift verklaard geen werkzaamheden te hebben verricht voor belanghebbende. Vervolgens heeft belanghebbende een schriftelijke verklaring vermeend van de heer [naam bestuurder] ingebracht. Die gestelde verklaring is naar het oordeel van de rechtbank ongeloofwaardig, omdat de heer [naam bestuurder] – die vervolgens weer benaderd is door de inspecteur - aangeeft die verklaring niet te hebben ondertekend. De facturen die van zijn onderneming afkomstig zouden zijn, herkende hij ook niet.

In het oordeel van de rechtbank weegt voorts mee dat belanghebbende er meerdere keren op is gewezen dat hij op basis van de bekende financiële gegevens (onder verwijzing naar onderdeel 4.2.5 van het controlerapport), dergelijke aanzienlijke facturen – tienduizenden euro’s - niet contant of bancair kan hebben betaald. Belanghebbende beschikte namelijk niet over dergelijke geldbedragen. Belanghebbende heeft ongeloofwaardig verklaard dat hij wel over voldoende contanten beschikte door de verhoging van zijn hypotheek in het verleden en door een geldlening van zijn vader die via de bank is gelopen. De rechtbank acht die verklaringen van belanghebbende ongeloofwaardig, mede gelet op het feit dat de laatste hypotheekverhoging 10 jaar voor het onderhavige tijdvak heeft plaatsgevonden en dat van de gestelde geldlening van de vader via de bank uit de bancaire stukken niets is gebleken. De rechtbank acht het daarom buiten redelijke twijfel dat de facturen niet zijn voldaan en dat de werkzaamheden niet zijn verricht.

Deze facturen heeft belanghebbende desondanks aan zijn boekhouder aangeleverd. De inspecteur heeft naar het oordeel van de rechtbank gelet op de feiten en omstandigheden in samenhang bezien, doen blijken dat belanghebbende opzettelijk voorbelasting heeft geclaimd terwijl hij wist dat daar geen recht op bestond. De boetebeschikking is terecht opgelegd en de rechtbank acht de boete passend en geboden.

Wel vormt de duur van de procedure voor de rechtbank aanleiding tot ambtshalve matiging van de boete, omdat sprake is van overschrijding van de redelijke termijn voor de behandeling van de zaken in eerste feitelijke instantie. De rechtbank stelt vast dat 1 februari 2019 geldt als aanvangsmoment van de redelijke termijn, omdat op dat moment de boete is aangekondigd middels het rapport van het boekenonderzoek. De rechtbank doet uitspraak op 14 september 2022. Sinds de aankondiging van de boete zijn dan (afgerond) 44 maanden verstreken. De rechtbank stelt vast dat hiermee de redelijke termijn van twee jaar is overschreden met 1 jaar en 8 maanden.³ De boete wordt daarom gematigd met 15%⁴ en vastgesteld op € 14.838.