Aflevering 6

In dit artikel wordt ingegaan op de binnen de nieuwe btw-e-commerce-regels ingevoerde platformfictie. Op grond van de platformfictie zijn platforms voortaan de btw verschuldigd op bepaalde goederenleveringen aan consumenten in de Europese Unie, in plaats van de onderliggende leveranciers. De platformfictie wordt in dit artikel getoetst aan de beginselen van adequate belastingwetgeving. Uit de toetsing blijkt dat de platformfictie op dit moment niet geheel aan deze beginselen voldoet. Zo heeft de platformfictie in beginsel een positief effect op de efficiëntie en flexibiliteit, maar treden met name fricties op ten aanzien van de neutraliteit, de zekerheid en eenvoud en de effectiviteit en rechtvaardigheid. In dat kader wordt een aantal aanpassingen in de Btw-richtlijn en Btw-uitvoeringsverordening aanbevolen, zodat de platformfictie meer met deze beginselen in overeenstemming komt.

In de belastingrechtspraak zijn in de tweede helft van vorig jaar meerdere verdragsschendingen geconstateerd. Deze geconstateerde verdragsschendingen laten zien dat bij de rechterlijke toetsing van belastingwetgeving aan het verdragsrechtelijke discriminatieverbod of het verdragsrechtelijke eigendomsrecht een onderscheid kan worden gemaakt tussen verschillende toetsingscriteria. In deze bijdrage wordt dit nader besproken aan de hand van de geconstateerde verdragsschendingen.

Dit artikel behandelt de invoering van inkomstenbelastingen in Nederlands-Indië aan het einde van de negentiende en begin twintigste eeuw. Het laat zien dat kennisneming van de praktijk van belastingheffing ons begrip van belastinghervormingsplannen, zoals in dit geval ontworpen in den Haag en Jakarta, aanzienlijk verrijkt. Ondanks de hoogdravende ontwikkelingsambities tot het opbouwen van een gecentraliseerde, bureaucratische en eerlijke belastingstaat die in de ambitieuze plannen van Nederlandse koloniale beleidsmakers doorklonken, werden belastingen ter plaatse vooral geheven door middel van onderhandelen en in samenwerking met lokale elites, en gekenmerkt door bestuurlijk pragmatisme.

A-G Pikamäe concludeerde in de Fiat-zaak dat het staatssteunrecht niet veel ruimte biedt om de toepassing van de at arm’s length standaard bij het alloceren van restwinst te inspecteren. Zijn conclusies vormen de aanleiding om de (wenselijke) symbiose tussen het staatssteunrecht en de at arm’s length standaard te analyseren. Deze bijdrage concludeert dat een restrictieve interpretatie van het staatssteunrecht, zoals A-G Pikamäe voorstaat, niet wenselijk is. Het relevante probleem van het risico op het misbruik van de discretionaire bevoegdheid van de belastingdienst bij het verstrekken van een APA zal niet worden opgelost als het HvJ voor zo’n benadering zou kiezen. De bijdrage doet enkele aanbevelingen opdat het HvJ kan voortbouwen op de aanpak van het Gerecht.