Aflevering 7

In 2009 schreven wij voor dit tijdschrift een drieluik over het bewijs in belastingzaken.1 Het overgrote deel van hetgeen wij destijds schreven, is nog steeds actueel. Op verschillende punten heeft het bewijsrecht echter sedertdien een ontwikkeling laten zien die aanleiding geeft opnieuw aandacht te besteden aan het fiscale bewijsrecht. Dit artikel is bedoeld als een ‘update’ van onze in 2009 gepubliceerde reeks van bijdragen over het bewijsrecht in belastingzaken.

Op dinsdag 6 oktober 2015 heeft het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: HvJ) arrest gewezen in de zaak Finanzamt Linz.1 De verwachtingen waren hoog gespannen, want de kans bestond dat het HvJ het selectiviteitsbegrip in fiscale staatssteunzaken zou inperken. Dat zou een zeer welkome ontwikkeling in het fiscaal staatssteunrecht zijn, die is ingezet door het Gerecht in de zaken Autogrill en Banco Santander2 en is gevolgd door advocaat-generaal Kokott in haar conclusie in de zaak Finanz

Geen intro dus dit kader kan weg.

Hoewel jurisprudentie niet altijd een fiscale aardverschuiving oplevert, is het nuttig om te bezien of recent verschenen jurisprudentie in de lijn ligt met eerdere jurisprudentie of dat toch sprake is van een zekere ‘ontwikkeling’. Deze kroniek geeft een overzicht van de fiscale jurisprudentie die is verschenen in de periode 1 oktober 2014 tot en met 30 september 2015 waarin ten aanzien van een opgelegde belastingaanslag de algemene beginselen van behoorlijk bestuur aan de orde zijn.

In de periode sinds de vorige kroniek is weer interessante fiscaal bestuursprocesrechtelijke rechtspraak gepubliceerd. In deze kroniek besprak ik enige thema’s van het fiscale bestuursprocesrecht. Voor de goede orde zij vermeld dat daarmee niet elk onderwerp aan de orde komt. Zo is de rechtspraak die door de overheid in het buitenland ‘gevonden’ bankrekeningen betreft inmiddels een niet meer weg te denken vaste waarde in de wekelijkse vaktijdschriften, maar daaraan besteed ik hierna (vrijwel) g