Aflevering 1

Op 1 januari 2012 is in het derde lid van art. 66 Successiewet 1956 (hierna: SW 1956) de zogenoemde ‘Edelweiss-regeling’ ingevoerd. Het uitgangspunt bij invoering was dat over geërfd buitenlands vermogen waarover nog geen belasting was betaald, tot in de eeuwigheid zou kunnen worden nageheven bij gebreke aan een navorderingstermijn. Gelet op de directe werking, althans vanwege het ontbreken van overgangsrecht, zou de regeling ook zien op oude, voordien al verjaarde, gevallen. Het heeft de penne

Nederland behoort tot de rijkste landen ter wereld. Niet alleen gemeten naar inkomen per hoofd van de bevolking, ook als je kijkt naar opgebouwde vermogens. Als het gaat om sparen lijken we meer op Japanners en Chinezen dan op Amerikanen of Belgen. Sparen doe je vooral uit voorzorg, om slechte tijden het hoofd te kunnen bieden. Des te opvallender was het daarom dat in de afgelopen crisisjaren miljoenen Nederlanders in financiële problemen raakten. Honderdduizenden mensen die ‘onder water’ staan met hun hypotheek, toenemende betalingsachterstanden, instortende verkopen van auto’s en andere duurzame consumptiegoederen.

Aan de lezer van dit blad hoeft niet te worden verteld dat de belanghebbende er in beginsel recht op heeft te worden gehoord voorafgaand aan het nemen van een bezwarende beschikking die onder het bereik van het EU-recht valt (hierna, kortheidshalve maar onzuiver: het verdedigingsbeginsel). Maar wat ‘doet’ dit beginsel nu eigenlijk, uiteindelijk?

In de fiscale jurisprudentie ziet men met enige regelmaat uitspraken die gaan over de vraag of de curator of de failliet een procedure mag beginnen of voortzetten bij faillissement. Art. 8:22 Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) regelt de procesbevoegdheid in bestuursrechtelijke geschillen bij faillissement, surseance van betaling en de wettelijke schuldsanering natuurlijke personen door een aantal artikelen uit de Faillissementswet (hierna: Fw) van overeenkomstige toepassing te verklaren.

De Nederlandse Belastingdienst wisselt op grote schaal informatie uit met andere (overheids)instanties. Door het Hof van Justitie van de Europese Unie zijn recent de grenzen van deze informatie-uitwisseling duidelijk gemarkeerd. Het Hof overwoog in de zaak Smaranda Bara dat informatie-uitwisseling is toegestaan, mits daarvoor een wettelijke basis bestaat. Zonder wettelijke basis mag de informatie alleen worden uitgewisseld als de betrokkene hierover wordt geïnformeerd. Deze informatieplicht gel

In het algemene bestuursrecht is regelmatig sprake van meerdere belanghebbenden. De Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb) definieert de belanghebbende bij een besluit als ‘degene wiens belang rechtstreeks bij een besluit is betrokken’.1 Dat is niet alleen degene tot wie een besluit is gericht (denk aan de aanvrager van een omgevingsvergunning), maar ook de ander die door datzelfde besluit worden geraakt (de derde-belanghebbende, bij een omgevingsvergunning: de buren of anderen in de omgeving