Aflevering 5-6

De inspecteur neemt aan de lopende band besluiten. Soms kan belanghebbende daar bezwaar en beroep tegen aantekenen, maar heel vaak ook niet. Dat bezwaar of beroep volgens de wet niet mogelijk is, betekent niet dat belanghebbende daar ook daadwerkelijk van afziet. Hoe moet een inspecteur beslissen op een bezwaar tegen een besluit waartegen geen bezwaar kan worden gemaakt? Welke rechtsmiddelenverwijzing vermeldt hij daarbij? En wat doet de bestuursrechter met een beroep dat belanghebbende indient, terwijl dat volgens de wet niet mogelijk is? Moet hij zich onbevoegd verklaren? Is het beroep wellicht niet-ontvankelijk? Of komt hij wel aan toetsing toe? In dit artikel laat ik zien dat zowel de inspecteur als de bestuursrechter wisselend met deze problematiek omgaat en doe ik een suggestie om meer duidelijkheid te scheppen.

Per 1 januari 2012 is de AWR verrijkt met art. 10a Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR).Wet overige fiscale maatregelen 2012 van 22 december 2011, Stb. 640. Kort samengevat brengt dit artikel een actieve informatieverplichting met zich voor belastingplichtigen of inhoudingsplichtigen en kan, indien er sprake is van opzettelijk of grofschuldelijk nalaten van deze verplichting, een vergrijpboete worden opgelegd. Uit art. 10a AWR blijkt niet welke verplichting men nu precies heeft. Hiervoor dient de betreffende algemene maatregel van bestuur te worden geraadpleegd.In totaal zijn er op dit moment vier gevallen waarbij een actieve informatieverplichting geldt. Bij het toch privé gebruiken van een zakelijke auto, bij het toch privé gebruiken van een bestelauto, indien een buitenlands vermogensbestanddeel niet (volledig) of onjuist is aangegeven in de aangifte erfbelasting en bij het constateren van een onjuistheid/onvolledigheid in een reeds ingediende aangifte omzetbelasting. Zie art. 12bis Uitv. besl. IB 2001, art. 8 en 9 Uitv.besl. LB 1965, art. 15 Uitv.besl. OB 1968 en art. 10c Uitv.besl. SW 1956.

In TFB 2016/3 is het eerste deel opgenomen van mijn beschouwing over uitspraken aangaande de aansprakelijkheid van adviseurs. In het eerste deel zijn uitspraken besproken waarin een adviseur strafrechtelijk werd vervolgd. In dit tweede deel gaat de aandacht uit naar de jurisprudentie waarin een adviseur aansprakelijk is gesteld, omdat zijn cliënt van mening is dat de adviseur zijn taak met het oog op de belangen van deze cliënt en eventuele derde(n) niet zorgvuldig (genoeg) heeft uitgeoefend.

Het is van belang tijdig binnen de bezwaar- en beroepstermijnen bezwaar of beroep in te stellen tegen een beschikking die in strijd is met het Europese recht. Na het laten verlopen van een bezwaar- of beroepstermijn verkrijgt een beschikking formele rechtskracht en kan deze niet meer in rechte worden aangetast, zij het dat in geval van bijvoorbeeld belastingen de belastinginspecteur in bepaalde gevallen op grond van een te laat ingediend bezwaarschrift de geheven belastingen ambtshalve kan verminderen.

In deze kroniekbijdrage zullen de ontwikkelingen voor de rubriek heffing in de periode 27 maart 2015 tot en met 14 augustus 2016 worden besproken.

In deze kroniek bespreek ik een aantal ontwikkelingen in de rechtspraak van het Europese Hof van Justitie (HvJ) op het gebied van het formeel Europees belastingrecht in de periode van 1 juni 2015 tot en met 2 juni 2016. Dit afgelopen jaar heeft weer veel interessante rechtspraak van het HvJ op het terrein van het formeel Europees belastingrecht gebracht. Vorig jaar stond deze kroniek vooral in het teken van het verdedigingsbeginsel. De betekenis van dat beginsel is in de rechtspraak van het HvJ

Als de Europese Commissie constateert dat een lidstaat onrechtmatige steun heeft toegekend, zal zij in de regel op basis van art. 16, lid 1, Procedureverordening (2015) de lidstaat verplichten tot het terugvorderen van het desbetreffende bedrag. De terugvorderingstermijn is tien jaar en de lidstaat moet samengestelde rente berekenen. Terugvordering is een resultaatverplichting: het maakt niet uit welke nationale procedures de lidstaat inzet, als hij er maar voor zorgt dat de steun op effectieve wijze wordt terugbetaald. Het geld mag de lidstaat overigens houden.

Jurisprudentie omtrent dieetkosten kan mij over het algemeen weinig bekoren. Toch is mijn oog gevallen op een uitspraak in hoger beroep van het Hof Den Bosch van 18 maart 2016.Hof Den Bosch 18 maart 2016, nr. 15/00899, ECLI:NL:GHSHE:2016:101 Een beslissing naar aanleiding van een uitspraak van Rechtbank Zeeland-West-Brabant die volgens www.rechtspraak.nl niet voor publicatie is vrijgegeven..Rb. Zeeland-West-Brabant 29 april 2015, nr. 14_6022, ECLI:NL:RBZWB:2015:2730.