Aflevering 7-8

Een jaar geleden schreef ik in deze kolommen over de aangekondigde introductie van een Centraal Aandeelhoudersregister.Nu is het niet mijn intentie om dit Podium om te vormen tot een feuilleton, maar de algemene politieke verwikkelingen in dit al maar uitdijende dossier nopen mij tot een vervolg.

Het pensioen dat de directeur-grootaandeelhouder (hierna: dga) opbouwt in eigen beheer leidt bij (echt)scheiding in de praktijk tot hoogoplopende discussies met grote financiële consequenties. Als de dga en de ex-partner communiceren via de rechter, laten zij mogelijkheden liggen waar zij beiden van kunnen profiteren. De rechter is immers gebonden aan de wettelijke rechten en plichten en kan daar niet van afwijken op een manier die in overleg wel mogelijk is. In dit artikel staat de plaats van pensioen in eigen beheer in de totale financiën van beide betrokkenen voor en na de scheiding centraal. De nadruk ligt hierbij op de mogelijkheden die betrokkenen hebben indien zij (onder de juiste begeleiding) samen tot afspraken kunnen komen. Daarnaast geef ik op een aantal onderdelen mijn zienswijze met betrekking tot bepaalde vraagstukken. Deze standpunten zijn niet ontleend aan jurisprudentie, maar aan een financieel georiënteerde uitleg van redelijkheid en billijkheid.

Wanneer iemand voor zijn werk tijdelijk naar het buitenland wordt uitgezonden of binnen Nederland wordt verplaatst en zijn eigen woning in afwachting van terugkeer leeg laat staan, is zonder nadere regeling geen sprake meer van een eigen woning in de zin van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: Wet IB 2001). Dat zou met zich brengen dat geen aftrek van hypotheekrente meer mogelijk is en dat een kapitaalverzekering eigen woning vrijvalt. Om die problemen tegen te gaan, is een uitzendregeling in het leven geroepen. In dit artikel wordt nader ingegaan op deze uitzendregeling (par. 1), op het begrip terbeschikkingstelling aan derden (par. 2), interpretatie van de regeling (par. 3), of er een analogie met tijdelijke verhuur na leegstand mogelijk is (par. 4) en of er dan nog andere mogelijkheden dan de uitzendregeling van toepassing kunnen zijn (par. 5). Besloten wordt met een conclusie.

Bij de waardebepaling van een onroerende zaak op de voet van art. 17 lid 3 Wet Waardering onroerende zaken (hierna: Wet WOZ) wordt uitgezonderd de waarde van onroerende werktuigen, die van de onroerende zaak kunnen worden afgescheiden zonder dat beschadiging van betekenis aan die werktuigen wordt toegebracht en die niet op zichzelf als gebouwde eigendommen zijn aan te merken.[NOOT: Art. 18 lid 4 Wet WOZ jo. art. 2 lid 1 aanhef en onderdeel e Uitv.reg. uitgezonderde objecten Wet WOZ. Een overeenkomstige bepaling is opgenomen in art. 220d lid 1 aanhef onderdeel j Gemeentewet.] Op deze (cumulatieve) eisen ga ik in deze bijdrage nader in aan de hand van de recente arresten van de Hoge Raad over een tankterminal in het Rotterdamse havengebied, de schietbomen met kogelvangers van een Limburgse schutterijvereniging en een multidisciplinair ziekenhuis in Alphen aan de Rijn. Op zich drie totaal verschillende situaties waarin de praktijk nieuwe inzichten heeft gekregen/verkregen in de toepassing van de werktuigenuitzondering.

In deze bijdrage wordt een overzicht gegeven van de ontwikkelingen omtrent het (notarieel) verschoningsrecht in de eerste helft van 2015. Daarbij wordt aandacht besteed aan de Wet verruiming mogelijkheden bestrijding financieel-economische criminaliteit, de rechtspraak en de parlementaire discussie over het functioneel verschoningsrecht. Er blijkt onder de noemer van misdaadbestrijding fors op de poort van het verschoningsrecht te worden geramd in de hoop daar de sleutel tot het voorkomen en oplossen van alle criminaliteit aan te treffen.

Blijkens een besluit van 26 juni 2015 (BLKB2015/903M) is een bezwaar tegen de inkomstenbelasting op grond van de vermogensrendementsheffing op spaarsaldi aangewezen als ‘massaal bezwaar’ als bedoeld in art. 25a Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR). Een bezwaarschrift is niet meer nodig, de door de Hoge Raad te nemen beslissing geldt voor alle op 26 juni 2015 nog openstaande aanslagen. Deze interessante zaak krijgt extra aandacht als twee recente arresten van de Hoge Raad worden bestudeerd. Het betreft de arresten van 3 april 2015 en 24 april 2015 (resp. nr. 13/04247 en nr. 14/01504) over het buiten toepassing blijven van de leegwaarderatio van art. 17a Uitv.besl. IB 2001 voor de waardebepaling van een verhuurde woning.