Aflevering 2

De afgelopen jaren was u gewend om op deze plaats kennis te nemen van zaken die Dick de Korte bezighielden. Ook hebt u in de vorige aflevering van Tribuut in het interview met hem kunnen lezen dat hij vanwege het aanvaarden van een functie binnen de rechterlijke macht de redactie van ‘zijn blad’, Tribuut, moet verlaten. Vanuit de redactie wensen wij Dick veel succes met zijn nieuwe functie. We zullen zijn bijzonder waardevolle bijdrage aan de totstandkoming van Tribuut node missen.Dick de Korte heeft aangegeven nog wel te willen blijven schrijven. Vakartikelen van zijn hand zien we daarom met belangstelling tegemoet.

Al sinds de jaren veertig van de vorige eeuw gaat de fiscale rechter er vanuit dat een directeur-grootaandeelhouder (dga) in dienstbetrekking staat tot zijn BV (destijds: NV). Voor de heffing van de premies werknemersverzekeringen was dat tot 10 december 1968 anders. Volgens de rechtspraak van Centrale Raad van Beroep van vóór die datum, was sprake van een ‘overwegende invloed’ van de dga in de vennootschap als deze de meerderheid van de aandelen hield. Dan ontbrak het element gezagsverhouding in de relatie dga/BV en achtte de premierechter ook geen dienstbetrekking aanwezig. Aldus ontbrak ook de sociale paraplu: dga’s hadden ook geen recht op uitkeringen uit hoofde van de werknemersverzekeringen. Vanaf 10 december 1968 zocht de Centrale Raad van Beroep aansluiting bij de rechtspraak van de fiscale rechter. Waarschijnlijk ging de Raad ‘om’ onder politieke druk van de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid. De politiek wilde graag coördinatie van het begrip dienstbetrekking tussen de Wet op de loonbelasting 1964 (hierna: Wet LB 1964) en de socialeverzekeringswetgeving – toen al. Op 1 juli 1967 was de sociale verzekeringswetgeving met de invoering van de WAO en de WW ingrijpend gewijzigd.

Fiscaal journalist Aertjan Grotenhuis portretteerde in opdracht van Ernst & Young 49 personen die betrokken zijn bij het fiscale wel en wee van multinationals. Het resultaat is een boeiend en onthullend boek, dat een interessante inkijk geeft in een voor velen onbekende wereld.

Tijdens de evaluatie van de Wet IB 2001 is weinig aandacht besteed aan de maatregelen in de winstsfeer. Slechts 11 van de in totaal 269 pagina’s van het evaluatierapport zijn gewijd aan de maatregelen voor ondernemers. Over de geruisloze doorschuifregeling in de inkomstenbelasting wordt met geen woord gerept. Dat kan betekenen dat de regeling in de praktijk voldoet en er daarom geen aanleiding is de regeling kritisch tegen het licht te houden. Naar ik meen, is dat zeker niet het geval. Het is maar zeer de vraag of de geruisloze doorschuiving in de inkomstenbelasting aan haar doel beantwoordt. Bovendien is het altijd zinvol te onderzoeken of een regeling kan worden verbeterd.In mijn bijdrage zal ik ingaan op de geruisloze doorschuifregeling in de inkomstenbelasting (art. 3.63 Wet IB 2001) en enige suggesties doen om de faciliteit te flexibiliseren. Ik besteed geen aandacht aan de geruisloze inbreng in een BV, hoewel ook die regeling met een beetje goede wil als geruisloze doorschuiving kan worden betiteld.

Een belangrijk element in het werk van de Belastingdienst is het kunnen uitoefenen van de heffingsbevoegdheid. Vanuit de ‘fair share’ gedachte moet recht kunnen worden gedaan aan de mogelijkheden om de belastingclaims die rusten op inkomsten die in Nederland zouden moeten worden belast, ook daadwerkelijk uit te oefenen.

Indien echtgenoten en partners anno 2009 samen een onderneming drijven dan wel een werkzaamheid uitoefenen, bestaan er vele juridische mogelijkheden om aan dit samenwerkingsverband uitdrukking te geven, waarbij onderscheiden fiscale gevolgen optreden. Daar tussendoor speelt bij gehuwden bovendien nog het huwelijksgoederenregime een rol. Ook in de sfeer van het aanmerkelijk belang zijn er verschillende contractuele relaties mogelijk en ook hier speelt het huwelijksgoederenregime bij gehuwden een belangrijke rol. Dit artikel poogt de diverse fiscale aspecten van samenwerkende en meewerkende partners/echtgenoten te verkennen. Op voorhand kan daarbij al worden geconstateerd dat de variëteit aan keuzemogelijkheden het er in de fiscale praktijk niet altijd gemakkelijker op maakt.

De Hoge Raad heeft op 11 juli 2008, nr. 41.953 (FED 2008/83 m.nt. Thomas) beslist wanneer de feitenrechter een procedure naar de inspecteur terug moet verwijzen. Ik zal in dit artikel ingaan op de vraag wat terugverwijzing inhoudt. Aansluitend zal ik ingaan op de vraag wanneer de rechter kiest voor terugverwijzing. Vervolgens zal ik ingaan op de elementen van de terugverwijzing en van de voor- en nadelen van terugverwijzing naar de inspecteur. Ik zal besluiten met een korte slotconclusie.

Medische verzorging en verpleging is vrijgesteld van BTW. Deze vrijstellingsbepaling gold al onder de Wet op de omzetbelasting 1954 en is gecontinueerd in de Wet op de omzetbelasting 1968 (hierna: Wet OB 1968). Deze vrijstelling is dus niet aangepast aan de communautaire vrijstellingsbepaling. Hierdoor is huidige vrijstellingsbepaling veel te ruim. In dit artikel wordt de nationale vrijstelling langs de communautaire meetlat gelegd. Hierbij zal aan de orde komen welke prestaties vrijgesteld zijn en welke prestaties vrijgesteld zouden moeten zijn.