Aflevering 2

1. Inleiding

Sinds 1 januari 2005 is art. 26a opgenomen in de Wet waardering onroerende zaken (Wet WOZ). Dit artikel bepaalt dat een bij beschikking vastgestelde WOZ-waarde geacht wordt juist te zijn indien deze waarde niet meer afwijkt dan een bepaald percentage van de werkelijke waarde. De zogenoemde Fierensdrempel is destijds ingevoerd naar aanleiding van het amendement van het Kamerlid FierensKamerstukken II, 2004-2005, 29 612, nr. 16.. Doel van deze bepaling was te voorkomen dat belanghebbenden zouden gaan procederen over zeer kleine waardeverschillen. Hierdoor zouden de substantiële kosten en de substantiële werkdruk, zowel bij gemeenten als bij de rechterlijke macht, die deze procedures met zich meebrengen moeten worden beperkt. Inmiddels is deze bepaling zelf echter aanleiding geweest voor de nodige discussies en procedures. Met name de vraag of een in bezwaar of beroep verminderde WOZ-waarde kan worden aangemerkt als de ‘bij beschikking vastgestelde waarde’ is hiertoe aanleiding geweest. De Hoge Raad heeft deze vraag onlangs beantwoord. In dit artikel gaan wij nader in op deze uitspraak van de Hoge Raad.

Verslag van het tweede symposium van het Platform Belastingrechtspraak gehouden op 29 januari 2009 in de aula van het IBFDInternational Bureau of Fiscal Documentation. te Amsterdam.

In deze kroniek zal ik ingaan op de jurisprudentie op het terrein van ‘heffing’ in de periode maart 2008-februari 2009. Ik zal zowel ingaan op de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR), de Algemene wet bestuursrecht (hierna: Awb), als de algemene beginselen van behoorlijke bestuur, steekproeven en een verzoek tot schadevergoeding ex art. 8:73 Awb.

Lang geleden had de Hoge Raad een selectiekamer. In de eerste ‘Wet op de zamenstelling der Regterlijke magt en het beleid der Justitie’ uit 1827 (thans genaamd Wet op de rechterlijke organisatie) was bepaald dat, alvorens voortzetting van de cassatieprocedure was toegestaan, in civiele gedingen de zaak bij een ‘kamer der rekwesten’ werd onderzocht.Wet van den 18den April 1827, op de zamenstelling der Regterlijke magt en het beleid der justitie, Stb. 1827, 20.Indien die kamer oordeelde dat de middelen ongegrond of niet-ontvankelijk waren, werd het verzoek tot cassatie van de hand gewezen met een arrest met middelen omkleed.Stb. 1827, 20, p. 37 (art. 108). Want, zo stelde de regering, ‘zonder zoodanig voorlopig onderzoek zoude de beroepen in cassatie merkelijk tot ongerief van den loop der justitie worden vermenigvuldigd’.Memorie van antwoorden op de aanmerkingen der sectien van de Tweede Kamer der Staten-Generaal, opzigtelijk de regterlijke organisatie, Bijvoegsel 1827, p. 70. Raadsheren die over het toestaan van het verzoek hadden geoordeeld, konden niet vonnissen over de cassatie zelf.Stb. 1827, 20, p. 36 (art. 103). In 1835 is de selectieprocedure zonder enige toelichting uit deze wet verdwenen.Wet van 28 april 1835, Stb. 1835, 10. En nu, vele jaren later, is de discussie over een selectiekamer weer opgelaaid.

Mw. mr. M.C.J. Kop*