Aflevering 8

De op 1 juli 2009 in werking getreden Vierde tranche Algemene wet bestuursrecht (Awb) heeft het fiscaal boeterecht uitgebreid met de aan het strafrecht ontleende daderschapsvormen medeplegen en feitelijk leidinggever.Stb. 2009, 264 en Stb. 2009, 266. Hierdoor is de normadressaat van een fiscale boete niet langer beperkt tot de belastingplichtige of inhoudingsplichtige zelf. Maar wanneer is precies sprake van medeplegen of feitelijk leidinggeven? De strafrechtelijke aspecten van de Vierde tranche in een notendop.Dit artikel is gedeeltelijk gebaseerd op S.R.B. Maigret, ‘De Gevolgen van de Vierde Tranche Awb voor de BTW-praktijk’, BTW Bulletin 2010/9.

In juni van dit jaar heeft het Ministerie van Justitie de consultatieversie van het voorontwerp van wet Versterking cassatierechtspraak gepubliceerd.Via www.internetconsulatie.nl. Het voorontwerp voorziet onder meer in de invoering van een nieuw art. 80a Wet op de rechterlijke organisatie (hierna: Wet RO), dat het de Hoge Raad mogelijk zou maken een cassatieberoep in een vroegtijdig stadium af te doen met een niet-ontvankelijkverklaring.

Dr. E. Poelmann

Een bespreking van J. van Erp, Naming en shaming in het markttoezicht, Een onderzoek naar de openbaarmaking van sancties op de financiële markt, Boom Juridische uitgevers, Den Haag 2009, 177 pagina’s, enquêtevragen beschikbaar via de website van de uitgever.

De (fiscale) inleners- en ketenaansprakelijkheid bestaat al meer dan 25 jaar en nog altijd is de regelgeving ervan niet (volledig) uitgekristalliseerd. Zelfs wanneer de inlener/aannemer alle mogelijke voorzorgsmaatregelen voor inperking van het aansprakelijkheidsrisico heeft getroffen, kan hij toch worden geconfronteerd met een aansprakelijkstelling waaraan hij zelf niets had kunnen doen om die te voorkomen. In deze bijdrage schets ik de geldende wet- en regelgeving, waarna ik de overkill in de wetgeving (mede aan de hand van een voorbeeld) aan de orde stel. Vervolgens doe ik een voorstel om de aanwezige overkill in de wetgeving weg te nemen. Ik sluit af met een conclusie.

Het is alweer voor het vijfde opeenvolgende jaar dat wij in een ‘Tour’ de ontwikkelingen van het afgelopen jaar op het gebied van het fiscale strafrecht op een rij zetten. Veel vonnissen kennen een sterk feitelijke inslag: is er bewijs voor de (voorwaardelijke) opzet, welke straf is bij deze bewezen delicten passend en geboden? Dergelijke rechtspraak wordt hierna slechts opgenomen als de overwegingen van de rechters imponeren of verbazen en aanleiding geven tot een nadere kanttekening. Ofschoon in de ‘Tour d’horizon’ veelal de relevante jurisprudentie van het afgelopen jaar nog eens op een rij wordt gezet en opmerkelijke zaken worden uitgelicht, kan thans ook een bijzonder actueel arrest nader worden besproken. De Hoge Raad heeft op 26 oktober 2010 arrest gewezen omtrent de reikwijdte van het delict witwassen.HR 26 oktober 2010, nr. 09/01423, LJN BM4440. In eerdere bijdragen werd al geconstateerd dat het delict witwassen in toenemende mate in zaken met een fiscaalstrafrechtelijke signatuur een bijzonder prominent karakter krijgt. De overwegingen van de Hoge Raad zijn zeer relevant indien witwassen ten laste wordt gelegd bij het gronddelict belastingfraude.

Soms kom je van die mooie praktische oplossingen tegen dat je denkt, waarom kom ik er niet op? Als je dan echter wat dieper nadenkt, weet je het weer. De kwestie waar het in dit geval om draait, is het antwoord op de vraag: wie is de inspecteur?