Aflevering 3

In een van de wetsvoorstellen bij het Belastingplan (wetsvoorstel Wet aanpak fraude toeslagen en fiscaliteit, art. II, onderdeel D, art. 34a Invorderingswet 1990 (hierna: IW 1990)) zijn ook nadere voorstellen gedaan om de fraude op het terrein van terbeschikkingstelling van personeel, vooral het niet tijdig en niet volledig betalen van de verschuldigde loonheffingen en omzetbelasting, verder te beteugelen. In dit artikel beschrijf ik eerst de thans geldende regelgeving zonder rekening te houden met deze voorstellen. Daarbij bespreek ik ook het in de Leidraad Invordering opgenomen beleid dat in dit kader relevant is. Vervolgens komt de inhoud van de voorstellen aan bod. Daarna plaats ik die in de totale context van inlenersaansprakelijkheid, met daarbij een aantal kritische kanttekeningen.

Langzamerhand begint duidelijk te worden wat de impact is van de wijzigingen van de Wet ter voorkoming van witwassen en financiering van terrorisme (hierna: WWFT) die in 2013 zijn ingevoerd. Er is een aantal hete hangijzers die in deze bijdrage worden besproken. Ten eerste de vraag in welke gevallen de WWFT nu wel of niet van toepassing is. Ten tweede de vraag hoever de onderzoeksplicht gaat ten aanzien van het cliëntenonderzoek. Ten derde de vraag wanneer sprake is van een ongebruikelijke transactie die moeten worden gemeld. De dienstverlener die fiscale adviezen geeft, wordt met een zware compliance-verplichting opgezadeld.

Met ingang van 1 januari 2012 is, ter bestrijding van de zogeheten ‘Edelweissroute’, art. 66, lid 3, Successiewet 1956 (hierna: SW 1956) ingevoerd, waarin – kort gezegd – is bepaald dat de huidige twaalfjaarstermijn van art. 16, lid 4, Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) niet van toepassing is ingeval geen of een onjuiste aangifte erfbelasting is gedaan over een bestanddeel dat in het buitenland wordt gehouden of is opgekomen.Wet Overige fiscale maatregelen 2011, 23 december 2010, Kamerstukken II, 2010-2011, 32505, Stb. 2010, 873 en Wet Overige fiscale maatregelen 2012, 22 december 2011, Kamerstukken II, 2011-2012, 33004, Stb. 2011, 640. In het eerste deel van deze bijdrageB.M. van der Sar, ‘De beperkte houdbaarheid van de onbeperkte navorderingstermijn in de Successiewet 1956 (deel 1)’, TFB 2014/2. is in vogelvlucht stilgestaan bij het doel, de voorwaarden en de ontwikkelingen bij navordering en de maatregelen en achtergronden van de ‘Edelweissroute’. In dit tweede deel wordt ingegaan op de verschillende navorderingstermijnen en fraudebestrijding (par. 3), rechtszekerheid, eigendomsrecht (par. 4 en 5) en het gelijkheidsbeginsel (par. 6). Deze bijdrage wordt afgerond in paragraaf 7.

Politiek gezien is fraudebestrijding op dit moment een hot item. De gevolgen van de politieke focus op fraudebestrijding zien we in het bestuursrecht terugkomen. Zo is per 1 januari 2014 een aantal nieuwe boetebepalingen in werking getreden, waarvan die met betrekking tot het aanvragen of herzien van een voorlopige aanslag wel wat stof doet opwaaien.Wijziging van enkele wetten met het oog op de bestrijding van fraude in de toeslagen en fiscaliteit (Wet aanpak fraude toeslagen en fiscaliteit). Ook nieuw in het bestuurlijke boeterecht is dat een boete aan een medeplichtige, een uitlokker of een doen pleger kan worden opgelegd. Deze bepaling is dermate snel en geruisloos in de wet beland, dat wellicht niet iedereen op de hoogte is van de effecten ervan. In deze bijdrage besteed ik aandacht aan de nieuwe boetebepalingen die zijn opgenomen in de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) en aan de uitbreiding van het bestuursrechtelijke overtredersbegrip.

Al Pacino wordt door velen beschouwd als een van de beste acteurs aller tijden. In een van mijn favoriete films, getiteld The Devil’s Advocate, vertolkt hij de rol van de duivel die in zijn aardse vorm leiding geeft aan een machtig advocatenkantoor in New York. Pacino is in deze film ouderwets op dreef en wordt daarbij geholpen door andere filmsterren als Keanu Reeves en Charlize Theron.