Rechtbank Zeeland-West-Brabant, 26-02-2019, ECLI:NL:RBZWB:2019:801, AWB - 12 _ 29T3

De rechtbank zal bij deze beslissing aanvullende prejudiciële vragen voorleggen aan de Hoge Raad. Verder zal de rechtbank de Hoge Raad in overweging geven om met de beantwoording van bepaalde prejudiciële vragen van de rechtbank niet te wachten totdat het Hof van Justitie antwoord heeft gegeven op de niet-ingetrokken prejudiciële vragen van de Hoge Raad.

De rechtbank onderkent dat het vragen kan oproepen en/of opmerkelijk kan worden gevonden dat de rechtbank in dit stadium van de procedure aanvullende prejudiciële vragen voorlegt aan de Hoge Raad en het verzoek tot gesplitste beantwoording van vragen doet (een deel van de vragen wel al beantwoorden en een deel nog niet). De rechtbank zal daarom eerst (relatief uitgebreid) de context uiteenzetten.

In het in 1.1 genoemde arrest BNB 2015/203 heeft de Hoge Raad in de kern geoordeeld – in het kader van het geschil of een buiten Nederland gevestigd beleggingsfonds (hierna: buitenlands beleggingsfonds) op grond van unierechtelijke verkeersvrijheden recht heeft op teruggaaf van ten laste van dat fonds ingehouden Nederlandse dividendbelasting – dat een buitenlands beleggingsfonds reeds niet vergelijkbaar is met een Nederlandse fiscale beleggingsinstelling (hierna: fbi) omdat een dergelijk beleggingsfonds niet in Nederland inhoudingsplichtig is voor de dividendbelasting (hierna: de principiële onvergelijkbaarheid).

Na het arrest BNB 2015/203 deed zich de opmerkelijke situatie voor dat de rechtspraktijk, althans (adviseurs/gemachtigden van) buitenlandse beleggingsfondsen, dat rechtsoordeel van de Hoge Raad in die zin niet accepteerden dat buitenlandse fondsen rechtsmiddelen bleven aanwenden en nieuwe verzoeken om teruggaaf bleven doen. Achtergrond hiervan was vermoedelijk (ook) om rechten veilig te stellen in het licht van het arrest Kühne en Heitz (C‑453/00).

Dit leidde tot een zeer grote zaakinstroom bij de rechtbank, die op termijn niet goed handelbaar meer zou zijn voor de rechtbank. Mede gelet daarop en op ontwikkelingen in de jurisprudentie van het Hof van Justitie heeft de rechtbank bij de eerste Rb-beslissing besloten tot het voorleggen van prejudiciële vragen aan de Hoge Raad. De eerste prejudiciële vraag was daarbij de hoofdvraag. Die vraag heeft een zeer groot zaaksoverstijgend belang. Zou de Hoge Raad die vraag na raadpleging van het Hof van Justitie ontkennend beantwoorden, dan zou naar verwachting een groot aantal zaken worden ingetrokken of mogelijk – zonder dat veel feitelijk onderzoek of beantwoording van juridische vragen nodig zou zijn – op relatief eenvoudige wijze kunnen worden behandeld. Pas als de hoofdvraag bevestigend beantwoord zou worden, zou toegekomen worden aan andere feitelijke en rechtskundige geschilpunten.

De rechtbank heeft na de eerste Rb-beslissing besloten in beginsel alle bij haar aanhangige procedures waarin buitenlandse beleggingsfondsen aanspraak maken op teruggaaf van ten laste van het fonds ingehouden Nederlandse dividendbelasting (hierna: de dividendbelastingprocedures), aan te houden in afwachting van de antwoorden van de Hoge Raad (hierna: de aangehouden zaken).

De inspecteur is daarentegen niet tot aanhouding overgegaan: hij is verzoeken om teruggaaf blijven afwijzen en uitspraken op bezwaar blijven doen, ook na het arrest BNB 2017/86 en het arrest Fidelity Funds. De inspecteur heeft op de eerste regiezitting toegelicht dat een reden daarvoor (onder meer) is dat de Belastingdienst niet meer de illusie heeft dat met één arrest van de Hoge Raad of van het Hof van Justitie alles kan worden afgedaan; de ervaring leert dat er steeds weer nieuwe rechtskundige standpunten worden ingenomen om de beoogde teruggave te krijgen. De inspecteur heeft er ook op gewezen dat de oudste zaken zien op het jaar 2002 en dat de feitenvaststelling steeds lastiger zal zijn.

Gevolg van de beslissing van de Belastingdienst om verzoeken om teruggaaf en bezwaren niet aan te houden is dat de zaaksvoorraad bij de rechtbank inmiddels flink verder is gestegen (zie 2.14 hierna). Complicatie is verder dat in veel beroepszaken van buitenlandse fondsen sprake is van onvoldragen dossiers in die zin dat er in de verzoek- en bezwaarfase zeer beperkt een zaakspecifieke feitenvaststelling en inhoudelijke discussie heeft plaatsgevonden. In veel zaken hebben de fondsen namelijk in algemene termen en/of met sjabloonachtige passages een beroep op het unierecht gedaan, en is meestal niet of nauwelijks ingegaan op vragen van de inspecteur die zijn gericht op de vaststelling van de (non)-transparantie en/of in hoeverre het fonds voldoet aan de eisen voor een fbi. De achtergrond hiervan is vermoedelijk dat men de kosten in bezwaar en beroep wil beperken totdat duidelijk is of een reële kans op teruggaaf bestaat. Hoe dan ook, in vermoedelijk veel zaken zullen feitelijke discussies grotendeels pas voor het eerst voor de rechtbank gevoerd worden.

De hoofdvraag van de rechtbank betreffende de principiële onvergelijkbaarheid heeft geleid tot de eerste prejudiciële vraag van de Hoge Raad aan het Hof van Justitie. Inmiddels heeft de Hoge Raad zijn verzoek tot beantwoording van die vraag ingetrokken. Mede gelet op het arrest Fidelity Funds en de conclusie Wattel lijkt de veronderstelling gerechtvaardigd dat deze beslissing tot intrekking impliceert dat de Hoge Raad van oordeel is dat het antwoord op zijn eerste prejudiciële vraag bevestigend zou zijn en dat de Hoge Raad dus terugkomt op de principiële onvergelijkbaarheid. Als die veronderstelling juist is, dan zou een belangrijke basis verdwijnen om de bij de rechtbank aanhangige zaken aan te houden. De door de Hoge Raad gehandhaafde twee vragen kunnen weliswaar ook voor veel andere zaken relevant zijn, maar ze zijn wat casus- en landspecifieker en hebben een beduidend minder verstrekkende zaaksoverstijgende betekenis dan de kwestie van de principiële onvergelijkbaarheid.

Er zijn echter twee complicaties om verder te gaan met de aangehouden zaken. Ten eerste, zolang de Hoge Raad de eerste prejudiciële vraag van de rechtbank niet beantwoord heeft, bestaat er niet de benodigde (rechts)zekerheid of de Hoge Raad inderdaad terugkomt op het arrest BNB 2015/203 wat betreft de principiële onvergelijkbaarheid.

Naar de rechtbank uit de in 1.7 genoemde bijlagen en de in 1.6 genoemde conclusie Wattel heeft afgeleid hebben zowel belanghebbende als de Staatssecretaris, en de interveniënten aangedrongen bij de Hoge Raad om alle prejudiciële vragen te handhaven (of zelfs uit te breiden), mede gelet op de vragen die rechtsoverweging 84 van het arrest Fidelity Funds oproept. Het is op dit moment speculeren of de omstandigheid dat de Hoge Raad (toch) zijn eerste prejudiciële vraag heeft ingetrokken, impliceert dat de betekenis van die rechtsoverweging 84 voor de Nederlandse situatie naar het oordeel van de Hoge Raad duidelijk is. Ook op dit punt is – voor zover mogelijk (zie 2.26 hierna) – (rechts)zekerheid gewenst met het oog op de behandeling van de aangehouden dividendbelastingzaken (en de onderhavige zaken).

Het bij 2.9-2.12 vermelde maakt duidelijk dat belang bestaat bij een (inhoudelijke) regievoering door de Hoge Raad met betrekking tot de dividendbelastingproblematiek in de vorm van het tijdig bieden van duidelijkheid over het antwoord op rechtsvragen waar dat mogelijk is. De rechtbank heeft daarom aanleiding gezien aanvullende prejudiciële vragen voor te leggen, alsmede om de Hoge Raad in overweging te geven tot gesplitste beantwoording van de (eerder voorgelegde en bij deze beslissing voorgelegde) prejudiciële vragen in de onderhavige zaken over te gaan.

Voor zoveel nodig, wijst de rechtbank ter onderstreping van het belang van regievoering in vorenbedoelde zin nog op het volgende:

-

Het verloop van de dividendbelastingprocedures tot nu toe leert dat betrokken partijen (de inspecteur enerzijds en de buitenlandse beleggingsfondsen en hun adviseurs anderzijds) alleen genoegen nemen met duidelijkheid door de hoogste instantie: het Hof van Justitie voor unierechtelijke vragen, de Hoge Raad voor nationaalrechtelijke vragen, en het Gerechtshof voor oordelen (die verweven zijn met waarderingen) van feitelijke aard;

-

De feitenvaststelling in de verzoek- en bezwaarfase is in veel zaken (grotendeels) achterwege gebleven (vgl. 2.8 hiervoor). Om een efficiënt vooronderzoek te kunnen doen in de beroepsfase is duidelijkheid over het rechtskader van belang zodat duidelijk is welke feiten van belang zijn.

-

Tijdige duidelijkheid is mede van belang omdat de feitenvaststelling voor met name de oudere jaren steeds lastiger kan worden (vgl. 2.7). De inspecteur heeft tijdens de recente regiezittingen mede daarom erop aangedrongen om in ieder geval in een deel van de aangehouden zaken verder te procederen teneinde openstaande rechtsvragen beantwoord te krijgen (vgl. ook het laatste gedachtestreepje hierna).

-

Tijdige duidelijkheid is ook van belang in verband met het belang als zodanig van een voortvarende procesgang, daarbij in aanmerking nemende dat – achteraf gezien – vertraging is opgelopen in de periode tussen het arrest BNB 2015/203 en het arrest BNB 2017/86.

-

Het gaat om grote aantallen (en in totaal om zeer grote financiële belangen). Volgens recente cijfers van de rechtbank zijn er ongeveer 7.000 beroepszaken aanhangig. Volgens gegevens van de inspecteur zijn er begin 2019 in totaal ongeveer 11.000 verzoeken in behandeling (inclusief de verzoeken die bij de rechter voorliggen), waarbij het totaal geclaimde bedrag aan dividendbelasting ongeveer € 1,6 miljard is. Van deze 11.000 aanhangige verzoeken zijn er ongeveer 9.000 verzoeken van Duitse fondsen, waarvan 80% (dus ongeveer 7.200) betrekking hebben op Sondervermögens met één deelnemer. Verder heeft de inspecteur gemeld dat het percentage van gevallen waarin een verzoek heeft geleid tot een beroepszaak, ongeveer 22% bedraagt, maar dat naar verwachting dit percentage zal stijgen naar aanleiding van het arrest Fidelity Funds.

-

De aantallen zijn zo groot dat, zeker als de aanhouding van zaken wordt beëindigd en een zaakspecifieke beoordeling nodig blijkt te zijn, capaciteitsproblemen ontstaan, ook bij de inspecteur en gemachtigden voor het indienen van processtukken en het bijwonen van zittingen, de fiscale rechtsgang langs deze rechtbank verstopt dreigt te raken en (dus) ook de behandeling van andere belastingzaken in de knel dreigt te komen.

-

Er zijn in het verleden weliswaar vaker kwesties geweest waarin massaal bezwaar werd gemaakt, maar de onderhavige dividendbelastingproblematiek is betrekkelijk uniek. Uniek in die zin dat daarbij niet één of een beperkt aantal afgebakende rechtsvragen spelen waarvan beantwoording meebrengt dat de zaken beslist kunnen worden, maar dat daarbij – zeker als teruggekomen zou komen op de principiële onvergelijkbaarheid – veel andere (vervolg)rechtsvragen en kwalificatievragen (kunnen) spelen, die bovendien per land en rechtsvorm kunnen variëren. Voorbeelden van kwesties die tijdens de twee regiezittingen naar voren zijn gekomen, zijn onder meer de volgende:

De eerste prejudiciële vraag van de rechtbank aan de Hoge Raad (zie 1.1) was toegespitst op de kwestie of de omstandigheid dat een buitenlands beleggingsfonds niet inhoudingsplichtig is voor de Nederlandse dividendbelasting reeds maakt dat een dergelijk fonds niet objectief vergelijkbaar is met een Nederlandse fiscale beleggingsinstelling (in welk geval de belemmering reeds daarom gerechtvaardigd zou zijn). De door de Hoge Raad aan het Hof van Justitie gestelde eerste prejudiciële vraag lijkt een breder bereik te hebben gehad. De vraag omvatte niet alleen de kwestie van objectieve vergelijkbaarheid, maar ook de kwestie of er, gelet op de bedoelde omstandigheid (geen inhoudingsplicht voor de Nederlandse dividendbelasting), dwingende redenen van algemeen belang zijn die de belemmering van het kapitaalverkeer kunnen rechtvaardigen. Mede gelet op het arrest Fidelity Funds (met name rov. 64-86) en de in 1.6 vermelde conclusie van A-G Wattel lijkt de veronderstelling gerechtvaardigd dat de beslissing van de Hoge Raad tot intrekking van zijn eerste prejudiciële vraag impliceert dat de Hoge Raad van oordeel is dat er geen – met de inhoudingsplicht van Nederlandse dividendbelasting verband houdende – dwingende redenen van algemeen belang zijn die, gelet op de vereiste proportionaliteit, de belemmering van het kapitaalverkeer kunnen rechtvaardigen. Gelet op het belang van (rechts)zekerheid (vgl. 2.10) en de omstandigheid dat de eerste prejudiciële vraag van de rechtbank deze kwestie strikt genomen niet ‘dekt’, zal de rechtbank hierover een prejudiciële vraag voorleggen aan de Hoge Raad.

De strekking van de overige, hierna bij onderdeel 3 geformuleerde, aanvullende prejudiciële vragen is in de kern om duidelijkheid te krijgen (i) of de opvatting van A-G Wattel over de betekenis van rechtsoverweging 84 van het arrest Fidelity Funds voor de Nederlandse dividendbelastingprocedures juist is, (ii) zo die opvatting juist is, wat de procedurele aspecten zijn, en (iii) zo die opvatting niet juist is, of de rechtsoverweging dan anderszins een betekenis heeft voor de dividendbelastingprocedures of in het geheel niet. De rechtbank licht deze vragen als volgt toe.

De rechtbank begrijpt de zojuist bedoelde opvatting van A-G Wattel zo dat Nederland voor een teruggaaf van dividendbelasting aan een buitenlands beleggingsfonds de voorwaarde kan stellen dat dat fonds vrijwillig een equivalente ‘uitgangsbelasting’ betaalt als Nederlandse fbi’s inhouden (hierna: de uitgangsbelastingvoorwaarde). In elk geval twee elementen van deze opvatting geven aanleiding tot het voorleggen van een prejudiciële vraag.

Ten eerste, de opvatting gaat ervan uit dat met ‘een belasting’ in rechtsoverweging 84 van het arrest Fidelity Funds een belasting van de bronstaat wordt bedoeld (conclusie Wattel, 5.1-5.5). Ook de rechtbank is in een andere zaak tot die conclusie gekomen (ECLI:NL:RBZWB:2018:6531, rov. 4.25). Steun voor deze opvatting kan ook worden gevonden in de uitspraak van Gerechtshof ’s-Hertogenbosch, ECLI:NL:GHSHE:2019:7, rov. 4.7. Er wordt echter ook wel van een andere interpretatie uitgegaan althans er wordt op gewezen dat een andere interpretatie ook mogelijk is (zie de opvattingen aangehaald in conclusie Wattel, 5.1, alsmede bijvoorbeeld Meussen in BNB 2018/165, Redactie Vakstudie Nieuws in V-N 2018/35.13 en V-N 2018/55.10, en de Duitse literatuur die wordt aangehaald op p. 5 van de (tot de in 1.7 vermelde bijlagen behorende) reactie van belanghebbende op de conclusie Wattel).

Ten tweede, de opvatting gaat ervan uit dat naar de huidige stand van het recht – dus afgezien van de (door conclusie Wattel, 2.14 genoemde) mogelijkheid van wetgeving met terugwerkende kracht – de bedoelde voorwaarde kan worden gesteld door de Belastingdienst, hoewel de Nederlandse wet niet erin voorziet. Naar de rechtbank begrijpt is de gedachte dat het unierecht (niet meer dan) een nationale behandeling vereist en dat het Hof van Justitie geen windfall profit kan hebben beoogd (vgl. conclusie Wattel, 2.12-2.13). Echter, ook A-G Wattel laat (enige) twijfel doorschemeren of wellicht niet toch een wettelijke basis is vereist ‘naar puur nationaal recht’ (vgl. conclusie Wattel, 2.14). Ook de rechtbank vraagt zich dat af (vgl. in een andere zaak met betrekking tot een andere, maar wel verwante, kwestie ECLI:NL:RBZWB:2018:6531, rov. 4.30.2), mede gelet op de hierna aan de orde komende vervolgvragen en de grenzen aan rechtsvorming door de rechter.

Voor het geval de opvatting van A-G Wattel juist is, rijst de vraag naar de procedurele uitwerking ervan mede in verband met de wijze van rechtsbescherming. Niet uitgesloten kan immers worden dat tussen een buitenlands fonds en de inspecteur een geschil ontstaat over de hoogte van de ‘uitgangsbelasting’. Als gevolg van een verschil in grondslag kan de uitgangsbelasting namelijk lager zijn dan het bedrag aan teruggaaf (zie conclusie Wattel, 2.8, onder iii). Overigens rijzen in dat kader ook materieelrechtelijke vragen betreffende de grondslag van de ‘uitgangsbelasting’ zoals of en zo ja hoe de herbeleggings- en afrondingsreserves kan worden toegepast bij een buitenlands fonds en met betrekking tot alleen ontvangen Nederlandse dividenden, en hoe omgegaan moet worden met kostenaftrek. Procedurele vragen in dit verband zijn of, in een zaak over een teruggave zoals hier, (i) de rechter zou kunnen volstaan met het stellen van de uitgangsbelastingvoorwaarde in abstracto, en zo ja of dan vervolgens een eventueel geschil over de hoogte van de uitgangsbelasting een civielrechtelijke aangelegenheid is (nu de vaststelling van de hoogte geen voor bezwaar vatbare beschikking is), dan wel (ii) dat de rechter een concreet bedrag aan uitgangsbelasting moet vaststellen bij het stellen van de uitgangsbelastingvoorwaarde (waardoor bij een geschil daarover in wezen een procedure binnen een procedure zal ontstaan). Ook hierover zal een prejudiciële vraag worden voorgelegd.

Voor het geval met ‘een belasting’ in rechtsoverweging 84 van het arrest Fidelity Funds toch niet een belasting van de bronstaat wordt bedoeld, heeft de inspecteur opgemerkt dat dan zijn standpunt is dat de voorwaarde geldt dat in het land van vestiging van het buitenlands fonds een belasting moet zijn betaald die gelijk is aan de Nederlandse dividendbelasting. Daarover zal ook een prejudiciële vraag worden voorgelegd. Deze vraag wordt echter niet beperkt tot alleen het land van vestiging van het buitenlandse fonds. Verder zal als vervolgvraag aan de orde worden gesteld wat het gevolg is indien de belasting die in een andere staat wordt betaald lager is dan de equivalente Nederlandse belasting.

Belanghebbende heeft, hoewel daar ook om is verzocht, in zijn in 1.10 vermelde reactie niet expliciet een weergave gegeven van zijn standpunten betreffende de voorgenomen prejudiciële vragen. Naar de rechtbank mede op basis van eerdere stukken en uitlatingen ter zittingen begrijpt, houdt het standpunt van belanghebbende in de kern in:

- vraag 1 moet bevestigend beantwoord worden (geen rechtvaardiging voor de belemmering);

- vraag 2 moet ontkennend beantwoord worden omdat er geen wettelijke basis is; aan vraag 2a wordt dan niet toegekomen.

De inspecteur heeft met betrekking tot de hiervoor geïntroduceerde en hierna geformuleerde (aanvullende) prejudiciële vragen het volgende bericht over zijn standpunten:

- Vraag 1: “aangezien het Nederlandse teruggaveregime fiscaal coherenter en consistenter is dan het Deense regime (onder meer wat betreft de behandeling van buitenlandse bronbelasting in de spiegelbeeldsituatie) beantwoordt de inspecteur deze vraag ontkennend, zie ook (in het bijzonder punt 2.3 van) de (…) conclusie van A-G Wattel van 27 september 2018. Er zou immers geen probleem zijn indien alle lidstaten hetzelfde stelsel zouden toepassen als Nederland.”

- Vraag 2: “de inspecteur beantwoordt het eerste deel van deze vraag bevestigend (de voorwaarde kan worden gesteld dat een Nederlandse belasting wordt betaald). Inzake het tweede deel van de vraag is de inspecteur van opvatting dat daarbij moet worden uitgegaan van nationale behandeling, toegespitst op het (daartoe afgezonderde) Nederlandse dividend. Daarbij moet voorts een eng kostenbegrip worden gehanteerd.”

- Vraag 2a: “de inspecteur beantwoordt deze vraag bevestigend (de belastingrechter moet in een dergelijke zaak het bedoelde concrete bedrag aan belasting vaststellen), mede omdat de belastingrechter het beste in staat is om de omvang van de ‘uitgangsbelasting’ vast te stellen. Hierbij geldt overigens als uitgangspunt dat de omvang van de uitgangsbelasting gelijk is aan de omvang van de teruggaaf, tenzij door het betrokken beleggingsfonds aannemelijk wordt gemaakt dat de omvang van de uitgangsbelasting lager is dan de omvang van de teruggaaf.”

- Vraag 2b: “de inspecteur beantwoordt het eerste deel van de vraag bevestigend. De inspecteur beantwoordt vervolgvraag (i) met: de staat van vestiging van het beleggingsfonds, waarbij enkel belang toekomt aan de dividendbelasting of een daarmee vergelijkbare buitenlandse bronheffing. (…) De inspecteur vat [vervolgvraag (ii)] als volgt op: moet er ook rekening worden gehouden met de buitenlandse (dividend)belasting indien deze lager is dan de veronderstelde Nederlandse uitgangsbelasting, ervan uitgaande dat in punt 84 van het Fidelity-arrest wordt gedoeld op buitenlandse (dividend)belasting? De inspecteur is (op dit moment) geneigd deze vraag bevestigend te beantwoorden. De inspecteur licht zijn zienswijze met een voorbeeld toe. Stel dat door een Nederlands beursfonds 200 dividend wordt uitgekeerd waarop 30 dividendbelasting is ingehouden. Voorts is door het buitenlandse beleggingsfonds aannemelijk gemaakt dat op het dooruitgedeelde Nederlandse dividend 20 aan buitenlandse (dividend)belasting is ingehouden en verder is door het buitenlandse beleggingsfonds aannemelijk gemaakt dat de uitgangsbelasting bij veronderstelde vestiging in Nederland 24 zou bedragen. Op het eerste oog lijkt het gevolg te

zijn dat het buitenlandse fonds recht heeft op een teruggaaf van 26, te weten: 30 – 6 (verschil inhouding beursfonds minus veronderstelde uitgangsbelasting) – 20 (buitenlands (dividend)belasting).”

Bij de in 1.7 vermelde beslissing van 29 oktober 2017 tot partiële intrekking heeft de Hoge Raad zijn tweede en derde prejudiciële vraag aan het Hof van Justitie gehandhaafd. Deze vragen hebben betrekking op de tweede, derde en vijfde prejudiciële vraag van de eerste Rb-beslissing. De rechtbank geeft de Hoge Raad in overweging de overige eerder voorgelegde prejudiciële vragen alsmede de bij deze beslissing voorgelegde prejudiciële vragen reeds te beantwoorden, voor zover dat mogelijk is, zonder het antwoord van het Hof van Justitie af te wachten op de gehandhaafde prejudiciële vragen. De rechtbank wijst in dit verband op het belang van (tijdige) duidelijkheid, mede met het oog op de aangehouden zaken (zie 2.13-2.14).

De rechtbank onderkent dat de vraag rijst of de regeling van de prejudiciële procedure in belastingzaken zoals opgenomen in de artikelen 27ga tot en met 27ge van de AWR, ruimte laat voor een gesplitste beantwoording van prejudiciële vragen. De tekst van deze artikelen lijkt zich daartegen niet te verzetten. Mocht een formele gesplitste beantwoording toch niet mogelijk zijn, dan zou wellicht materieel een gesplitste beantwoording mogelijk kunnen zijn, zoals in wezen is gebeurd in het arrest BNB 2017/86 (rov. 7.14 en 7.15) met betrekking tot de vragen 4a en 4b in de eerste Rb-beslissing.

De reacties van partijen hebben geen aanleiding gegeven de voorgenomen prejudiciële vragen te wijzigen. De rechtbank merkt het volgende op:

a. a) Belanghebbende heeft ter zake van de eerste vraag voorgesteld om in de zinsnede ‘een Nederlandse belasting betaalt die gelijk is aan’ het woord ‘betaalt’ te vervangen door ‘inhoudt en afdraagt’. De rechtbank is daarin niet meegegaan omdat zij gekozen heeft om aan te sluiten bij de bewoordingen in de zaak Fidelity Funds.

b) Voor zover belanghebbende met het in 2.23 vermelde betoog heeft beoogd voor te stellen om vraag 2 of 2a aan te vullen, gaat de rechtbank daaraan voorbij. De kwestie of en zo ja op welke wijze de wetgever voor de door belanghebbende bepleite wettelijke verankering moet zorgen, gaat buiten het bestek van de aangehouden dividendbelastingzaken (en de onderhavige zaken).

Het voorgaande neemt niet weg dat de rechtbank in zoverre aan partijen is tegemoetgekomen dat het betoog van de inspecteur bij vraag 2a over de bewijslastverdelling en het betoog van belanghebbende over de (on)mogelijkheid van verrekening van een niet in de wet voorziene ‘uitgangsbelasting’, is opgenomen in 2.23 en 2.24 en daarmee onder de aandacht is gebracht van de Hoge Raad.

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.